Blog

Eind maart 1943 bereiden Geallieerde en Duitse troepen zich voor op één van de heftigste veldslagen van de Tweede Wereldoorlog tijdens de Afrikaanse campagne nabij Mareth in Tunesië. Na vier maanden van zware gevechten heeft het Duitse Afrika Korps van Generaal Erwin Rommel één van zijn laatste stellingen ingenomen.

De veteranen Graham Stevenson en Karl Friedrich “Charley” Koenig.

Om de Duitse vijand te omzeilen zwaaide het Sherwood Rangers Yeomanry Tank Regiment door een bergpas om het beruchte Afrika Korps van achteren aan te vallen. El Alamein-veteraan en de 18-jarige schutter Graham Stevenson en zijn bemanning stormden in een Sherman-tank het slagveld binnen via de Tebaga-pas. Ze liepen tegen de Duitse 21e Pantserdivisie aan. Karl Friedrich “Charley” Koenig, pas net aangekomen in Tunesië als een 19-jarige officierskandidaat, wachtte hen als kanonnier op in een Duitse Panzer IV tank van het 5e Pantserregiment.

Beiden hebben de strijd overleefd. Graham keerde terug naar Engeland met de Sherwood Rangers en raakte zwaargewond op zijn eerste dag van de gevechten rondom Villers–Bocage in Normandië. Charley werd uiteindelijk gevangen genomen in Tunesië en naar Amerika, België en Engeland gebracht als krijgsgevangene. Hij keerde in 1947 terug naar Duitsland. Beide veteranen konden de gevechten in Afrika niet vergeten.

Charley en Graham in 2017 tijdens een ceremonie op Gold Beach in Normandië .

In 1991 zocht de Duitse veteraan Charley de Sherwood Rangers op. Het duurde niet lang voordat de beide veteranen als broers voor elkaar werden. Nadat Charley ceremonies bijwoonde van het regiment in Normandië en Nederland werd hij uitgenodigd om lid te worden van de Sherwood Rangers Old Comrades Association.

Nu zijn Graham en Charley de enige leden van de Associatie die nog leven en de gevechten 75 jaar geleden in Afrika overleefden. Hun vriendschap, die de wreedheid van de oorlog heeft overleefd, laat zien dat wederzijds respect, genezing en verzoening kunnen bestaan tussen voormalige vijanden. De ultieme verzoening van twee volkeren. Dit stuurt een krachtige boodschap naar toekomstige generaties.

Televisie, multimediaproducent en auteur Allan Duffin is van plan om $ 25.000 op te halen om een mini-documentaire te maken over deze unieke vriendschap. Deze mini-documentaire is bedoeld voor de toekomstige generaties en het publiek dat wat over de Tweede Wereldoorlog wil leren. De Indiegogo crowdfunding-pagina is gelanceerd op 17 maart 2018 en is hier te vinden.

Source: Heather Steele

Terug naar touroverzicht

Toen het Duitse leger de Sovjet-Unie in de zomer van 1941 aanviel, waren tanks een cruciale factor in hun aanvankelijke succes. Duitse tanks brulden over de Sovjetgrens waardoor de vijand geen tijd had om te herstellen. 

Terwijl de Russen onder de verrassingsaanval wankelden, vielen de machtigste Duitse formaties door wat nu Wit-Rusland is. Enorme veldslagen werden uitgevochten, het land achterlatend bezaaid met dode lichamen en verwoeste machines.

Nu, meer dan 75 jaar na de gevechten, worden zowel Sovjet- als Duitse tanks geborgen uit de moerassen in Wit-Rusland. Sommige van de tanks zijn na meer dan 70 jaar opmerkelijk goed bewaard gebleven. De meeste gepantserde voertuigen zitten vast in moerassen, waarvan er vele van bruggen in de zachte grond vielen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De voertuigen die onder het water gleden zijn goed bewaard gebleven. Lees ook Russische T-34 tank na 56 jaar uit moeras getrokken

Deze Duitse Sturmgeschütz III (StuG III gemechaniseerd geschut) werd in 2005 geborgen.

Tanks werden zelden in de steek gelaten, zelfs niet als ze door vijandelijke kanonnen in brand werden gestoken. Als het mogelijk was om de tanks op te tillen en te repareren werden ze verwijderd door een onderhoudsbataljon. De Duitsers waren er vooral goed in. Als ze de tank niet konden verwijderen werd deze gevuld met explosieven en vernietigd om te voorkomen dat hij in vijandelijke handen viel. Hieronder een aantal filmpjes van verschillende opmerkelijke bergingen.

Terug naar touroverzicht

Op 2 september 1945 kwam er een einde aan de Tweede Wereldoorlog. Na de nucleaire aanvallen op Hiroshima en Nagasaki door de VS, besloot de Japanse keizer Hirohito om te capituleren. De akte die dit bevestigde werd op 2 september ondertekend. Het bleek echter dat dit niet voor elke Japanner het einde van de oorlog was, want soldaat Hiroo Onoda gaf zich pas in 1974 over.

Achtergrond Onoda

Hiroo Onoda werd op 19 maart 1922 geboren in het dorpje Kamekawa te Japan. Hij behoorde tot een familie van oude samoerai strijders. Zijn vader was zelf sergeant van een cavaleriebrigade tijdens WOII tot 1943, hij kwam  om het leven in China. Toen de jonge Hiroo 17 jaar werd ging hij voor een handelsbedrijf werken in China. Dit was echter van korte duur, want een jaar later werd hij opgeroepen om dienst te doen in het keizerlijke Japanse leger. In tegenstelling tot de meeste soldaten, ging Onada naar een militaire school waar mannen getraind werden voor guerrillaoorlogvoering. Op 26 december 1944 werd hij naar Lubang Island in de Filipijnen gestuurd, een eiland waar hij nog lang zou verblijven.

Doorgaan tot het einde

Onoda had van de majoors Yoshimi Taniguchi en Takahashi orders gekregen om het Lubang garnizoen te leiden met als basis de guerrillagevechtstechnieken. Toen Onoda en zijn medesoldaten bezig waren met klaarmaken voor vertrek, had hun divisiecommandant nog een extra bevel: “Jullie mogen absoluut niet door jullie eigen handen dood gaan. Het kan drie jaar duren, misschien vijf jaar, maar wat er ook gebeurd, we komen terug voor jullie. Tot die tijd moet je zelfs als je nog maar één soldaat hebt, hem leiden. Jullie moeten misschien overleven door kokosnoten te eten. Als dat moet, eet dan kokosnoten! Onder geen omstandigheden mogen jullie je levens vrijwillige opgeven.” Zoals zal blijken nam Onoda deze raad zeer letterlijk en serieus.

Lubang Island

Op Lubang Island moesten Onoda en zijn mannen aanvallen tegen vijandelijke vliegvelden leiden en de pier bij de haven opblazen. Toen hij aankwam trof hij de soldaten ontmoedigd aan. De garnizoenscommandanten besloten Onoda niet te helpen met zijn missie. Het ontbrak hem dan ook aan autoriteit. Om deze reden krijg hij de naam ‘Noda Shoyu’, een sojasaus merk en wat betekende dat Onoda slechts een smaakmaker was en niet meer dan dat. Het gevolg was dat het eiland overlopen werd door de geallieerden en de Japanners uitgedund werden, want op 28 februari 1945 vielen Amerikaanse troepen het eiland aan. De Japanners verloren de vier dagen durende strijd. De overlevende Japanse soldaten splitsten zich (uit veiligheidsoverwegingen) op in kleine groepjes van drie á vier mensen en trokken het binnenland in.

Verkeerd beeld realiteit

Uiteindelijk waren alleen nog maar Onoda en drie mannen uit zijn groepje overgebleven: korporaal Shoichi Shimada en de soldaten Kinshichi Kozuka en Yuichi Akatsu. Het was echter bij Onoda en zijn mannen onbekend dat Japan zich op 15 augustus 1945 had overgegeven. De mannen leefden zeer dicht op elkaar, met slechts een aantal voorraden. Het enige wat ze hadden waren hun eigen kleding, een kleine hoeveelheid rijst en elk een wapen met weinig munitie erin. Het rantsoeneren van rijst was lastig en zorgde voor ruzies onderling, maar het werd aangevuld met kokosnoten en bananen. De mannen bleven ook guerrillatactieken gebruiken tijdens schermutselingen en gingen door met oorlog voeren vanuit het binnenland.

Terug naar huis

In maart 1979 wordt Hiroo Onoda ontdekt en loopt hij met zijn 30 jaar oude uniform naar de helikopter die hem terug naar het vaste land brengt.

Ondanks dat zijn kameraden door de jaren heen gestorven waren en ondanks pogingen van het Filipijnse leger, brieven en nieuwskranten, radio-uitzendingen en zelfs een pleidooi van zijn broer, geloofde Onoda niet dat de oorlog over was. Op 20 februari 1974 kwam hij een Japanse student genaamd Norio Suzuki tegen. De jongen had zijn school achtergelaten en had tegen vrienden gezegd dat hij op zoek ging naar Onoda. De twee werden vrienden, maar Onoda zei dat hij aan het wachten was op orders van zijn bevelhebbers.

Op 9 maart 1974 had hij afgesproken op een locatie met Suzuki. Hij trof daar één van zijn oude bevelhebbers aan, majoor Taniguchi, die hem het bevel gaf om zich over te geven. 29 jaar na Japans overgave en 15 jaar nadat hij officieel dood was verklaard, kwam Onoda met zijn geweer en munitie uit de jungle. Terug in Japan kreeg hij een heldenontvangst.

In 1996 ging hij nog een keer terug naar het eiland waar hij 30 jaar lang verstopt zat. Hiroo Onoda stierf in januari 2014 op 91-jarige leeftijd in Tokio.

Bron: Isgeschiedenis

Tijdens de Police Amnesty Day in Somerset, Groot-Brittannië, overhandigde een man een Duitse MP 40 machinepistool. Het bleek dat het wapen een prop was die Clint Eastwood gebruikt heeft in de film “Where Eagles Dare”.

Een niet-geïdentificeerde man, die beweerde te werken in de filmindustrie, leverde het MP40-machinepistool bij het Politiebureau van Bridgwater in. Hij vertelde de Politieofficieren dat het machinegeweer door Eastwood in de film was gebruikt toen hij als nazi-soldaat werd vermomd en in een Duits fort in de Alpen infiltreerde.

Richard Vise is een beheerder van het bewijsmateriaal bij de Politie. Hij vertelde dat de politie heeft bevestigd dat de prop beslist die is die door Eastwood in de film is gebruikt. De meeste wapens die de Politie tijdens een amnestie ontvangt, worden meestal vernietigd. Interessante wapens, inclusief de prop, worden naar het Royal Armouries Museum in Leeds gestuurd.

Andere wapens die tijdens de amnestie werden ingeleverd waren een Colt .45, een Walther P38 en een Russische semi-automatische Tokarev. De politie verzamelde in totaal 220 wapens tijdens de periode van amnestie, die liep van 13 november tot 26 november 2017. Het Wehrmacht MP40-machinepistool komt prominent voor in de film. De meeste Duitse soldaten die het Schloss Adler bewaakten gebruikten dit wapen. Op een gegeven moment confisqueert Eastwood twee MP40’s in de film om een tegenaanval van de Duitsers af te staan.

Richard Burton en Clint Eastwood in de film “Where Eagles Dare”

Where Eagles Dare is een Britse actiefilm uit 1968 van Brian G. Hutton met in de hoofdrollen Richard Burton. Het script voor ‘Where Eagles Dare‘ werd geschreven door Alistair MacLean die later zijn eigen scenario zou bewerken tot een roman. Where Eagles Dare is dus niet, zoals veel mensen denken, een verfilming van een roman.

‘Where Eagles Dare’ was destijds een enorm bioscoopsucces. De film maakte een winst van $7,1 miljoen en is intussen een klassieker in het oorlogsgenre geworden. Ook de critici waren enthousiast en dat is opmerkelijk aangezien ‘Where Eagles Dare’ geen enkel raakvlak met de realiteit heeft. Niet alleen is het verhaal volledig fictief, de film wordt ook wat vormgeving en historische details betreft als zeer onwaarschijnlijk beschouwd. Juist vanwege het hoge kitsch-gehalte heeft de film intussen een cult-status verworven.

Een Vietnam-veteraan die een iconische Hollywood-militair adviseur is geworden, neemt voor het eerst plaats in de regisseursstoel voor een aankomende oorlogsfilm, en hierbij heeft hij een aantal sterke acteurs achter de camera.

“Ik ben erg blij om met Dale samen te werken aan dit project,” zei Hanks in een release op maandag waarin de film werd aangekondigd. “Het is een belangrijk verhaal dat moet worden verteld als we de 75ste herdenking van D-Day naderen.”

Dye, wiens acteertitels uiteenlopen van “Peloton” tot “Starship Troopers” tot “Range 15” en waarvan de adviserende credits nog verder lopen, schreef het verhaal over de service van het 505th Parachute Regiment en de strijd om de La Fière-brug. Het was één van de cruciale missies van de 82e Amerikaanse Luchtlandingsdivisie, de missie was gericht om de bruggen over de Merderet rivier, west van Sainte-Mère-Église in te nemen. Tussen 6 en 9 juni 1944, waren hier felle gevechten. Ter ere van de talloze Amerikaanse para’s die hier hun leven verloren, is een monument opgericht met de naam ‘Iron Mike’. Het standbeeld is gelijk aan een beeld in Fort Bragg (VS) waar de 82e Luchtlandingsdivisie zijn thuisbasis heeft. Ieder jaar zijn er op 6 juni ceremonies en demonstratievluchten in de buurt van La Fière.

Het monument Iron Mike.

Dit is zo’n belangrijk en dramatisch verhaal dat ik me altijd afgevraagd heb waarom niemand er een film over heeft gemaakt, “zei Dye in de release. “Het is een opwindende en inspirerende blik op hoe onze Amerikaanse soldaten … met enthousiasme en vastberadenheid lange gevechten kunnen overwinnen.”

“No Better Place to Die” zal niet de enige oorlogsfilm zijn met Hanks in de aankomende maanden: hij speelt de hoofdrol in “Greyhound“, waar hij tijdens de Battle of the Atlantic een kapitein van de marine zal spelen. Het filmen begint naar verluidt volgende maand in Louisiana.

Tom Hanks, Dale Dye en Steven Spielberg op de set van Saving Private Ryan.