Blog

Het D-day strand van Arromanches les Bains ligt prachtig ingeklemd tussen de groene velden en de witte krijtrotsen. Een vreedzaam gezicht met het rustige dorp erachter. Op dat zelfde strand en in het water voor de kust zijn de sporen van de Tweede Wereldoorlog nog altijd zichtbaar

Tijdens de voorbereiding van Operatie Overlord besloten de geallieerden om twee kunstmatige havens in Normandië te bouwen. Dit was essentieel om versterkingen en materiaal naar het continent te krijgen. De overblijfselen van de kunstmatige haven van Arromanches zijn nog altijd zichtbaar, als stille getuigen van deze unieke technische prestatie.

Schone en duurzame energie, daar is niemand op tegen. Maar nu wil de overheid 10 kilometer voor de kust van Arrmomanches 75 windmolens van 180 meter hoog bouwen. Hierdoor verdwijnt het unieke en historische uitzicht op zee. Dit mag natuurlijk niet gebeuren, en bovendien is men bezig om de invasiestranden te classificeren als UNESCO World Heritage.

Tegenstanders van het windmolenpark zijn een petitie gestart. Met deze petitie, die de naam “NO windturbines D-Day beaches’ draagt, hopen de initiatiefnemers de overheid ervan te overtuigen af te zien van de bouw van het windmolenpark vlak voor de kust van Arromanches.

Petitie ondertekenen?

Wil je meer lezen over de petitie, of wil je hem zelf ook ondertekenen? Dan kan dat hier.

Iwo Jima heeft een oppervlakte van nog geen 25 km2! Toch heeft het 72 dagen van luchtbombardementen, drie dagen van scheepsbeschietingen en 36 dagen van verbitterde infanteriegevechten gekost om het van de Japanners te veroveren

Gepensioneerde Master Gunnery Sgt. Francis Jackson, 5th Marine Division verteld over zijn ervaringen bij de landing op Iwo Jima. Een groep veteranen reist namelijk op 25 maart terug naar Iwo Jima.

Voor de geallieerden was het dorre vulkanische eiland Iwo Jima van groot belang. De Japanners gebruikten het eiland namelijk onder meer als radarwachtpost en als basis voor jachtvliegtuigen. Als de Amerikanen het eiland konden veroveren, dan kregen ze in een keer de beschikking over drie op het eiland gelegen vliegvelden. Vanaf die vliegvelden konden belangrijke Japanse eilanden en steden gebombardeerd worden.

Het Japanse eiland, met een oppervlakte van iets meer dan twintig vierkante kilometer, werd verdedigd door 22.000 Japanners, geleid door luitenant-generaal Tadamichi-Kuribayashi. Het eiland lag vol met mijnen en voor de Amerikaanse mariniers is er in de eerste periode na de landing nauwelijks ergens beschutting te vinden. Iwo Jima werd centimeter voor centimeter veroverd. Na drie dagen hijsen mariniers op de berg Suribachi de Amerikaanse vlag. Associated Press-fotograaf Joe Rosenthal maakte er één van de beroemdste foto’s van de Tweede Wereldoorlog.

Pas op 26 maart 1945 is het eiland volledig in Amerikaanse handen. De strijd kostte bijna zevenduizend Amerikanen het leven. Aan Japanse zijde sneuvelden 21.570 soldaten.

“Ik ben 91 jaar oud en (het gezin) wil iets van mij herinneren, en daarnaast ook wat van de oorlog. Mijn dochter gaat met mij mee en we zullen veel foto’s maken, zo verteld Francis Jackson.

Source: Postguam

Tijdens de voorbereiding van Operatie Overlord besloten de geallieerden om twee kunstmatige havens in Normandië te bouwen. Dit was essentieel om versterkingen en materiaal naar het continent te krijgen. De overblijfselen van de kunstmatige haven van Arromanches zijn nog altijd zichtbaar, als stille getuigen van deze unieke technische prestatie

Gedurende de planning van de invasie van Normandië (Operatie Overlord) vond de geallieerde militaire staf het absoluut noodzakelijk om over diepwaterhavens te beschikken. Alleen zo konden de nodige versterkingen naar het continent komen.

Maar de Canadese proef-aanval op Dieppe op 19 augustus 1942, had laten zien hoe zwaar de Duitsers deze havens hadden versterkt. Die konden niet worden veroverd zonder een aanzienlijk verlies van levens, terwijl van de havens alleen ruïnes zouden overblijven. De oplossing van de geallieerden was om in Groot-Brittannië onderdelen voor twee kunstmatige havens te vervaardigen, over het Kanaal te slepen en ter plekke te monteren. Eén haven was gepland in de Amerikaanse landingszone genaamd Omaha Beach (Vierville-sur-Mer), codenaam ‘Mulberry A’, de tweede (‘Mulberry B’) in Arromanches bij Gold Beach, de Britse landingszone. De 50e Britse Infanteriedivisie die hier landde op 6 juni, veroverde Arromanches diezelfde avond.

De volgende dag begon de bouw met het afzinken van oude schepen. Op 14 juni was de eerste drijvende weg operationeel. Maar van 19 tot 22 juni raasde een storm door het Kanaal en beschadigde de havens. Mulberry A bleek volledig onbruikbaar. Sommige van de resterende elementen werden hergebruikt voor het repareren van Mulberry B, die niet zo zwaar was beschadigd. In totaal kwam 529.000 ton goederen door de haven van Arromanches, tot aan de sluiting op 19 november 1944. Een opmerkelijke prestatie van technologisch vernuft. Maar achteraf gezien was de hele onderneming eigenlijk niet nodig. De geallieerden waren er namelijk in geslaagd om meer mensen, voertuigen en goederen op het vasteland te krijgen via een aantal kleine Normandische havens en zelfs direct via de stranden…

Een deel van de caissons ligt nog duidelijk zichtbaar voor de kust terwijl op het strand een aantal pontons als monumenten in het zand zijn verzonken. Bijzonder om dit beeld van dichtbij mee te maken en de pontons zelfs aan te kunnen raken.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden door de Britse regering ondergrondse bunkers gebouwd om zo het land te beschermen tijdens een vijandelijke invasie.

In 1940 was het niet verzekerd dat Groot-Brittannië en de geallieerden de Tweede Wereldoorlog zouden winnen. De dreiging van een invasie door de Duitsers hing over het land – de nazi’s hadden al hun opmars naar Noorwegen, Denemarken, Frankrijk en de Lage Landen ingezet en men vreesde dat Engeland de volgende zou zijn.

Het land was al veelvuldig gebombardeerd door Duitse piloten. Vanwege de potentiële dreiging van een invasie werden er meer dan 600 geheime bunkers gebouwd in het midden van het platteland in Engeland. Deze bunkers werden uitgerust met eenheden van gewapende mannen die belast werden met het bestrijden van de vijand in het geval van een invasie.

De Engelse militairen van de landsverdediging werden aangevuld met een soort guerrilla troepen. Deze troepen zouden bij een Duitse invasie achter de vijandelijk linies opereren en trachten de Duitse eenheden te ontregelen en uit te putten, terwijl vanwege het verschil in vuurkracht een rechtstreekse confrontatie door de strijders zo veel mogelijk zou worden vermeden. Deze tactiek werd in juli 1940 ook bekend gemaakt door het kabinet van oorlog.

Een patrouille in Hampshire.

De ondergrondse bunkers werden gebouwd door het Britse leger als basis voor eenheden die achter zouden blijven. Er zijn maar liefst 1000 ondergrondse bunkers gegraven, helaas zijn de locaties van veel van deze bunkers niet bekend. Een groot aantal van de bunkers zijn in verval geraakt en zijn ingestort, een toevallige voorbijganger zou het alleen opmerken als diepe gaten in de grond.

Je moet weten op welke locatie je de bunkers moet zoeken om ze te lokaliseren. Deze geheime bunkers hebben onlangs de interesse gewekt van oorlogsveteranen en historici, steeds meer mensen proberen dan ook de locaties van de bunkers te vinden.

De eenheden werden op 10 kilometer vanaf de kust van het zuiden van Wales, Zuid Engeland, het oosten van Anglia en verder gestationeerd

John Warwicker, auteur van het boek “Churchill’s Underground Army: A History of the Auxiliary Units in World War II” legt in zijn boek duidelijk uit hoe de guerrilla eenheden werken. Er werden per provincie 30 tot 35 eenheden met zes man per eenheid gestationeerd.

De heer Warwicker verteld de DailyMail dat een bunker was gebouwd in een kelder van een uitgebrand herenhuis, een andere bunker was gevestigd in een oude wortel kelder. Uiteindelijk waren de speciale eenheden en de geheime bunkers niet nodig. Doordat Duitsland in 1941 Rusland binnen viel, was Groot-Brittannië niet langer een doelwit voor een nazi-invasie.

De ondergrondse bunkers moesten worden vernietigd na de oorlog, maar dit is maar bij een paar bunkers gebeurd. De locaties van de bunkers blijven geheim, de details zijn niet vrijgegeven. Echter blijven de Britse Resistance Archive onderzoekers zoeken naar de verborgen bunkers en hun geheimen.

Bron: Express

Operatie Market Garden ging op 17 september 1944 van start. De geallieerden probeerden met een groot offensief een snelle doorbraak naar Duitsland te forceren. Het had ook het begin van de bevrijding van Zuid-Nederland moeten zijn. De Slag om Arnhem werd op 25 september 1944 echter verloren, waardoor de oorlog nog ruim een half jaar langer duurde

De lichtbewapende luchtlandingstroepen waren niet opgewassen tegen de twee SS Pantserdivisies die toevallig in het gebied aanwezig waren. Na wanhopige gevechten en veel doden bleek de brug van Arnhem één brug te ver.

De brug over de Rijn bij deze stad was de laatste brug die de geallieerden moesten innemen om het succes van de operatie te verzilveren. Naar verwachting zouden de parachutisten die bij Arnhem werden gedropt het maximaal vier dagen kunnen uithouden. Uiteindelijk kregen ze negen dagen van bloedige gevechten te verduren. Daarna liep operatie Market Garden vast en trokken de luchtlandingstroepen zich terug achter de Rijn. De Britse en Poolse parachutisten die bij Arnhem landden, kregen te maken met veel problemen. De dicht bij de brug gelegen gebieden waren ongeschikt voor landingen van de luchtmacht en de alternatieve locatie was meer dan 10 tot 15 kilometer van de brug verwijderd.

Daarbij kwam nog dat de parachutisten in drie groepen moesten worden ingevlogen, vanwege een tekort aan transportvliegtuigen. Dit betekende dat de eerste groep de brug moest innemen en de landingsplaats moest zien vast te houden en veilig te stellen, zodat de volgende luchtlandingstroepen veilig konden landen. Deze benauwde situatie werd verergerd door de aanwezigheid van de Duitse 9e en 10e SS Pantserdivisies. Deze waren bij Arnhem gestationeerd om na de gevechten in Normandië even uit te rusten. De opeenstapeling van problemen bleek teveel voor de luchtlandingstroepen. Ze leden enorme verliezen en waren uiteindelijk niet in staat hun doel te bereiken.

Helaas was de euforie van de bewoners uit Oosterbeek dan ook van korte duur. Op 26 september 1944 was het voorbij. Ongeveer 1984 geallieerden militairen werden gedood en nog eens 6854 gevangen genomen, de Duitsers verloren ongeveer 1.300 mannen.

Meer weten over de slag om Arnhem? Bezoek dan de website van de Liberation Route Europe.