Blog

De oorlog aan het Oostfront, voor de Russen bekend als de “Grote Patriottische Oorlog”, was het toneel van de grootste militaire confrontatie in de geschiedenis. Het Oostfront was naar schatting 2,4 miljoen vierkante kilometer groot. Ter indicatie, het ‘eilandje’ Crimea onderin is zelfs groter dan Nederland, en werd geheel bezet na de beslissende slag bij Sevastopol. De Duitsers moesten op een front van 1400 kilometer lang tegen het Rode Leger vechten. Achter het front vielen honderdduizenden partizanen de Duitse bevoorradingscolonnes aan, die duizenden kilometers op schare brandstof reden om de Duitse troepen aan het Oostfront van voedsel, munitie en tanks te bevoorraden. Vele Sovjets en Duitsers kwamen om van honger. Ruim 3,2 miljoen soldaten, verdeeld in 150 divisies (Armee gruppen) wierpen zich in de strijd. De Duitse legers waren verdeeld over drie legergroepen: Nord gruppe, Mitte gruppe en Süd gruppe. Die moesten het opnemen tegen de 2,8 miljoen Sovjetsoldaten van de grenslegers, ondersteund door 15.000 tanks en 8.000 vliegtuigen. Het Rode Leger telde uiteindelijk 12 miljoen Sovjetsoldaten in het Oostfront, waarvan de grootste deel omkwam in de veldslagen.

Het Oostfront was dan ook een gigantisch slagveld en hierdoor zijn enorm veel relikwieën en andere zaken verloren en begraven op dit slagveld. Onderstaande foto’s van deze relikwieën zijn slechts een ‘paar’ uit de grote hoeveelheid foto’s van de Facebook-pagina van de The Ghosts of the Eastern Front.  Als u een verzamelaar bent dan kunt u overblijfselen kopen op hun website www.kurlandmilitaria.com

(Vervolg introductie) Hitler vreesde, dat als men zou beginnen terug te trekken, alle terreinwinst van 1942 weer verloren zou gaan en dat Duitsland niet meer in staat zou zijn dit weer goed te maken. Men liet dus toe dat het 6e Leger in Stalingrad werd omsloten. Dit bleek een misstap van formaat. Toen de Russen op 12 mei 1942 hun zomeroffensief tegen het omsingelde Duitsers lanceerden, wist het omsingelde 6e leger de aanval af te slaan. Het 6e leger werd echter niet bevoorraad, waardoor 300.000 Duitsers omkwamen door honger en uitputting. Er was een ernstig tekort aan munitievoorraadden om de Russen op afstand te houden. In februari 1943 gaven de laatste 20.000 overlevende Duitsers zich over aan het Rode Leger. Het was de eerste maal dat een compleet Duits leger werd vernietigd.

Op 24 december 1943 openden de Sovjets een groot offensief in zuidwestelijke richting. De Duitsers hadden geen reserves meer om deze aanval op te vangen en Von Manstein drong er bij Hitler op aan de benedenloop van de Dnjepr helemaal op te geven en de vrijgekomen eenheden over te brengen naar zijn linkerzijde om een flankaanval het Sovjetoffensief tot staan te brengen. Een woedende Hitler weigerde echter hierin toe te stemmen. Het uitstel van drastische tegenmaatregelen leidde tot een aantal ernstige Duitse nederlagen. Uiteindelijk bereikte het Sovjet-leger, na Rusland en grote delen van Oost-Europa veroverd te hebben, Berlijn.

De U-boot bunker Elbe II in Hamburg.

Vroeg in 1940 werden de Duitsers bewust van de kwetsbaarheid van de open U-Boot behuizingen, hierna besloten ze om te beginnen met de bouw van enorme bunkers om hun waardevolle duikboten te beschermen tegen luchtaanvallen. Een van de eerste bunkers die de Duitsers bouwden was de Elbe II, gelegen in de buurt van Hamburg.

Het was Fritz Todt, minister van bewapening, die in 1941 de opdracht gaf tot de bouw ervan. Deze bunkers waren nodig om de luchtaanvallen van de RAF te kunnen overleven. Om deze gigantische structuren te bouwen gebruikten de Duitsers zo’n 300.000 dwangarbeiders en gevangenen die aangevoerd werden vanuit heel Europa. Sommige van deze bouwwerken staan er nu nog steeds, omdat het simpelweg te veel kost om ze af te breken.

De restanten van de U-boot bunker gefotografeerd in 1981.

Aan het einde van de oorlog verloor Duitsland drie van hun nieuwste U-boten. De U-2505, U-3004 en U-350 waren gestrand in een enorme bunker op de rivier de Elbe. De Britten bombarderen de bunkers met 32 ton aan bommen, hierdoor stortte een gedeelte van het dak in waardoor de U-boten vast kwamen te zitten in de bunker.

De U-boten zijn duidelijk op de foto te zien.

De U-boten werden hierna vergeten totdat Jak P. Mallmann-Showell Wolfgang Hirschfeld en Walter Cloots de U-boten ontdekten in 1985 in de verwoeste Elbe II U-boot bunker. Ze namen hierna een aantal fantastische foto’s, een aantal zijn op onze website te zien.

De Elbe II bunker is gelegen aan de zuidelijke oever van de rivier de Elbe bij de Vulkanhafen, binnen het Freeport van Hamburg.

In deze houtkachel is de bewuste granaat ontploft FOTO: Markus van Offern.

In een woonkamer in Rees is afgelopen weekend een granaat uit de Tweede Wereldoorlog ontploft. Het projectiel was ingegroeid in een blok haardhout dat door bewoonster Sandra Kremer in de houtkachel was gestopt, meldt de Duitse krant Rheinische Post.
 

 
Verbazing 
„We dachten eerst dat een defect aan het glas in deurtje oorzaak van de knal was, totdat mijn zus stukken metaal op de grond zag liggen”, vertelt Kremer aan de krant. Ze was zowel geschrokken als verbaasd toen bleek dat de stukken van een granaat afkomstig waren. „In de kachel zag ik het resterende stuk granaat liggen.” Het was ingegroeid in een blok hout dat ze even daarvoor op het vuur had gelegd. „Omdat de granaat diep in het hout zat was hij niet te zien”, vertelt ze.

Wehrmacht
Volgens de Duitse politie gaat het om een zogeheten geweergranaat uit de Tweede Wereldoorlog. „Het gaat om een granaat van 20 bij 80 millimeter met een holleladingsgevechtskop, van de Wehrmacht”, meldt een woordvoerder. In maart 1945 vonden hevige gevechten tussen de Wehrmacht en de geallieerden plaats rondom Rees. „De granaat werd daarbij vermoedelijk in een boom geschoten, maar ontplofte niet”, aldus de woordvoerder. Vervolgens heeft het hout 71 jaar de tijd gehad om de granaat heen te groeien.

Deze granaat zat tussen het hout voor de kachel.

Geluk
Geluk bij een ongeluk: omdat de ontsteking in de loop der tijd vervormd was, ontplofte maar een deel van de granaat. Kremer vermoedt dat het explosief in een boom zat die afgelopen jaar in Rees-Millingen is gekapt, nabij de kerk. „Daar werden een paar linden gekapt en wij mochten het brandhout toen ophalen.”
 

Bron: Rheinische Post

De Russische T-34 tank met Duitse markering’s tekens.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd een buitgemaakte Russische T34 tank door de Duitsers opnieuw geschilderd en ingezet aan het Oostfront. Waarschijnlijk was er aan de tank een mankement waardoor de Duitsers hem achterlieten.

De T-34 was een middelzware tank die door het Rode Leger werd ingezet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens die oorlog was het met ruim 35.000 exemplaren de meest geproduceerde tank ter wereld. Het voertuig wordt algemeen gezien als een mijlpaal in de tankontwikkeling door zijn sterkte en eenvoud (dieselmotor) en speelde een beslissende rol in de Sovjet-overwinning op de Duitsers. De tank nam succesvol deel aan de grootste tankslag uit de geschiedenis, de Slag bij Koersk in juli-augustus 1943.

In het oosten van Estland liep de Narva frontlijn van 50 kilometer. De frontlijn was het toneel van zware gevechten tussen februari tot september 1944. Tijdens de gevechten werden naar schatting 100.000 militairen gedood en 300.000 gewond. Er wordt vermoed dat de Duitsers deze tank hebben ingezet tijdens de gevechten en uiteindelijk in een meer hebben gereden om te voorkomen dat deze in de handen zou vallen van de oprukkende Russen.

De Russische tank zat op ongeveer twaalf meter diepte vast in de slib op de bodem van het meer. De tank was bedekt met ongeveer vijf meter aan slib en turf. Vrijwilligers van een lokale duikclub hebben de slib en turf binnen twee week verwijderd van de tank. Hierna hebben ze de tank uit het meer/ moeras getrokken (in het jaar 2000). De T-34 werd na de verwijdering van de aanwezige munitie meegenomen naar het oorlogsmuseum in Gorodenko. Daar waren ze in staat om de dieselmotor uiteindelijk te starten zonder reserveonderdelen. De restauratie van de bijzondere tank werd in 2007 afgerond. De tank is nu te zien in het museum.

Op de video is te zien hoe de Russische T-34 tank in het jaar 2000 uit het meer wordt getrokken.

Indrukwekkende luchtfoto’s laten overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog in de Stille Oceaan zien. De bossen, oevers en stranden van de Stille Oceaan zijn er mee bezaaid. De resten zijn gefotografeerd op de Noordelijke Marianen, Salomonseilanden en de Rock eilanden in Palau.

Op de foto’s zijn tanks, tractoren, artillerie, scheepswrakken waaronder transportboten, puin uit de Japanse Keizerlijke Kruisers en zelfs persoonlijke spullen van soldaten zoals helmen en uitrusting te zien.

De gevechten in de Pacific, vaak aangeduid als Pacific Theater behoorden tot de bloedigste gevechten tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Japanse troepen vochten tegen de US Navy, US Marine Corps en het reguliere leger van de Verenigde Staten. Naast de Verenigde Staten waren het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, Canada en andere Geallieerde landen betrokken bij het keerpunt in de oorlog, de nederlaag van de Japanners op Guadalcanal in februari 1943.

Er waren onder de Amerikaanse grondtroepen meer dan 41.000 verliezen. De marine en US Marine Corps leden 23.160 verliezen tijdens de operaties in de Stille Oceaan.

Een Amerikaanse M4 Sherman tank in de ondiepe wateren van het Chalan Kanoa strand in Saipan, Noordelijk Marianen.

Een stuk van een wrak van een transportschip van de Amerikaanse marine bij de Nggela eilanden (Solomon eilanden).

Een stuk van een Japanse ‘Zero’ jachtvliegtuig in de jungle van de Guadalcanal eilanden (Solomon Eilanden).

Een luchtfoto van de resten van een Japanse ‘Zero’ verkenningsvliegtuig in de ondiepe wateren van de Solomon eilanden.

Meer bijzondere foto’s zien? Kijk dan op de website van Dailymail