Blog

De U-boot bunker Elbe II in Hamburg.

Vroeg in 1940 werden de Duitsers bewust van de kwetsbaarheid van de open U-Boot behuizingen, hierna besloten ze om te beginnen met de bouw van enorme bunkers om hun waardevolle duikboten te beschermen tegen luchtaanvallen. Een van de eerste bunkers die de Duitsers bouwden was de Elbe II, gelegen in de buurt van Hamburg.

Het was Fritz Todt, minister van bewapening, die in 1941 de opdracht gaf tot de bouw ervan. Deze bunkers waren nodig om de luchtaanvallen van de RAF te kunnen overleven. Om deze gigantische structuren te bouwen gebruikten de Duitsers zo’n 300.000 dwangarbeiders en gevangenen die aangevoerd werden vanuit heel Europa. Sommige van deze bouwwerken staan er nu nog steeds, omdat het simpelweg te veel kost om ze af te breken.

De restanten van de U-boot bunker gefotografeerd in 1981.

Aan het einde van de oorlog verloor Duitsland drie van hun nieuwste U-boten. De U-2505, U-3004 en U-350 waren gestrand in een enorme bunker op de rivier de Elbe. De Britten bombarderen de bunkers met 32 ton aan bommen, hierdoor stortte een gedeelte van het dak in waardoor de U-boten vast kwamen te zitten in de bunker.

De U-boten zijn duidelijk op de foto te zien.

De U-boten werden hierna vergeten totdat Jak P. Mallmann-Showell Wolfgang Hirschfeld en Walter Cloots de U-boten ontdekten in 1985 in de verwoeste Elbe II U-boot bunker. Ze namen hierna een aantal fantastische foto’s, een aantal zijn op onze website te zien.

De Elbe II bunker is gelegen aan de zuidelijke oever van de rivier de Elbe bij de Vulkanhafen, binnen het Freeport van Hamburg.

In deze houtkachel is de bewuste granaat ontploft FOTO: Markus van Offern.

In een woonkamer in Rees is afgelopen weekend een granaat uit de Tweede Wereldoorlog ontploft. Het projectiel was ingegroeid in een blok haardhout dat door bewoonster Sandra Kremer in de houtkachel was gestopt, meldt de Duitse krant Rheinische Post.
 

 
Verbazing 
„We dachten eerst dat een defect aan het glas in deurtje oorzaak van de knal was, totdat mijn zus stukken metaal op de grond zag liggen”, vertelt Kremer aan de krant. Ze was zowel geschrokken als verbaasd toen bleek dat de stukken van een granaat afkomstig waren. „In de kachel zag ik het resterende stuk granaat liggen.” Het was ingegroeid in een blok hout dat ze even daarvoor op het vuur had gelegd. „Omdat de granaat diep in het hout zat was hij niet te zien”, vertelt ze.

Wehrmacht
Volgens de Duitse politie gaat het om een zogeheten geweergranaat uit de Tweede Wereldoorlog. „Het gaat om een granaat van 20 bij 80 millimeter met een holleladingsgevechtskop, van de Wehrmacht”, meldt een woordvoerder. In maart 1945 vonden hevige gevechten tussen de Wehrmacht en de geallieerden plaats rondom Rees. „De granaat werd daarbij vermoedelijk in een boom geschoten, maar ontplofte niet”, aldus de woordvoerder. Vervolgens heeft het hout 71 jaar de tijd gehad om de granaat heen te groeien.

Deze granaat zat tussen het hout voor de kachel.

Geluk
Geluk bij een ongeluk: omdat de ontsteking in de loop der tijd vervormd was, ontplofte maar een deel van de granaat. Kremer vermoedt dat het explosief in een boom zat die afgelopen jaar in Rees-Millingen is gekapt, nabij de kerk. „Daar werden een paar linden gekapt en wij mochten het brandhout toen ophalen.”
 

Bron: Rheinische Post

De Russische T-34 tank met Duitse markering’s tekens.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd een buitgemaakte Russische T34 tank door de Duitsers opnieuw geschilderd en ingezet aan het Oostfront. Waarschijnlijk was er aan de tank een mankement waardoor de Duitsers hem achterlieten.

De T-34 was een middelzware tank die door het Rode Leger werd ingezet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens die oorlog was het met ruim 35.000 exemplaren de meest geproduceerde tank ter wereld. Het voertuig wordt algemeen gezien als een mijlpaal in de tankontwikkeling door zijn sterkte en eenvoud (dieselmotor) en speelde een beslissende rol in de Sovjet-overwinning op de Duitsers. De tank nam succesvol deel aan de grootste tankslag uit de geschiedenis, de Slag bij Koersk in juli-augustus 1943.

In het oosten van Estland liep de Narva frontlijn van 50 kilometer. De frontlijn was het toneel van zware gevechten tussen februari tot september 1944. Tijdens de gevechten werden naar schatting 100.000 militairen gedood en 300.000 gewond. Er wordt vermoed dat de Duitsers deze tank hebben ingezet tijdens de gevechten en uiteindelijk in een meer hebben gereden om te voorkomen dat deze in de handen zou vallen van de oprukkende Russen.

De Russische tank zat op ongeveer twaalf meter diepte vast in de slib op de bodem van het meer. De tank was bedekt met ongeveer vijf meter aan slib en turf. Vrijwilligers van een lokale duikclub hebben de slib en turf binnen twee week verwijderd van de tank. Hierna hebben ze de tank uit het meer/ moeras getrokken (in het jaar 2000). De T-34 werd na de verwijdering van de aanwezige munitie meegenomen naar het oorlogsmuseum in Gorodenko. Daar waren ze in staat om de dieselmotor uiteindelijk te starten zonder reserveonderdelen. De restauratie van de bijzondere tank werd in 2007 afgerond. De tank is nu te zien in het museum.

Op de video is te zien hoe de Russische T-34 tank in het jaar 2000 uit het meer wordt getrokken.

Indrukwekkende luchtfoto’s laten overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog in de Stille Oceaan zien. De bossen, oevers en stranden van de Stille Oceaan zijn er mee bezaaid. De resten zijn gefotografeerd op de Noordelijke Marianen, Salomonseilanden en de Rock eilanden in Palau.

Op de foto’s zijn tanks, tractoren, artillerie, scheepswrakken waaronder transportboten, puin uit de Japanse Keizerlijke Kruisers en zelfs persoonlijke spullen van soldaten zoals helmen en uitrusting te zien.

De gevechten in de Pacific, vaak aangeduid als Pacific Theater behoorden tot de bloedigste gevechten tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Japanse troepen vochten tegen de US Navy, US Marine Corps en het reguliere leger van de Verenigde Staten. Naast de Verenigde Staten waren het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, Canada en andere Geallieerde landen betrokken bij het keerpunt in de oorlog, de nederlaag van de Japanners op Guadalcanal in februari 1943.

Er waren onder de Amerikaanse grondtroepen meer dan 41.000 verliezen. De marine en US Marine Corps leden 23.160 verliezen tijdens de operaties in de Stille Oceaan.

Een Amerikaanse M4 Sherman tank in de ondiepe wateren van het Chalan Kanoa strand in Saipan, Noordelijk Marianen.

Een stuk van een wrak van een transportschip van de Amerikaanse marine bij de Nggela eilanden (Solomon eilanden).

Een stuk van een Japanse ‘Zero’ jachtvliegtuig in de jungle van de Guadalcanal eilanden (Solomon Eilanden).

Een luchtfoto van de resten van een Japanse ‘Zero’ verkenningsvliegtuig in de ondiepe wateren van de Solomon eilanden.

Meer bijzondere foto’s zien? Kijk dan op de website van Dailymail

Links: Steinmeyer een paar jaar geleden | Rechts: Steinmeyer als jonge SS-soldaat Bron: SWNS

Comrie – Een voormalige SS-soldaat heeft al zijn spaargeld aan het Schotse dorp geschonken waar hij in de jaren ‘40 gevangen werd gehouden.

Heinrich Steinmeyer was lid van het beruchte SS-leger van Adolf Hitler. Op z’n 19e, toen hij al 2 jaar lid was van de Waffen-SS werd hij tijdens de Tweede Wereldoorlog krijgsgevangen gemaakt door de geallieerden in Normandië, niet lang na D-Day (augustus 1944).

De jonge soldaat werd overbracht naar een kamp in het Schotse Comrie. Daar verbleef hij tot juni 1945, tot hij naar een ander kamp werd overgebracht. Hoewel hij er in gevangenschap leefde, heeft zijn verblijf in Comrie wel zijn leven veranderd, zo zei hij daarover later. Het deed hem beseffen dat hij helemaal niet wilde vechten in de oorlog. Heinrich; “Het was een mooie plaats. Dit plaatsje ging recht naar mijn hart, en ik dacht; “waarom heb ik godsnaam gevochten in die verdomde oorlog?”. Ik was jong en werd grootgebracht in het systeem van Hitler. Ik maakte deel uit van Hitlers jeugd. Toen ik naar schotland werd overgebracht, besefte ik dat de Schotten niet anders waren dan wij. We hadden elkaar nooit zo mogen bevechten.”

Het voormalige krijgsgevangenkamp in Comrie Bron: SWNS .

Na de oorlog, en nadat Heinrich weer was vrijgelaten, bleef hij nog enkele jaren in Schotland, om dan uiteindelijk in Bremen in Duitsland te gaan wonen. Maar hij keerde af en toe nog terug naar Comrie. Heinrich maakte er levenslange vriendschappen. En hij deed nog meer dan dat: hij beloofde dat alles wat hij in zijn bezit had, naar de oudere bevolking in het dorp zou gaan.

As op heuvel bij kamp uitgestrooid

Toen Steinmeyer in 2014 op 90-jarige leeftijd stierf, werd zijn as uitgestrooid op een heuvel vlakbij het kamp waar hij ooit werd vastgehouden. In zijn testament stond het volgende: “Ik zou graag mijn dankbaarheid uitdrukken voor de mensen van Schotland, voor de vriendelijkheid en vrijgevigheid die ik mocht ervaren toen ik werd vastgehouden tijdens de oorlog, en nadien ook nog.

De opbrengsten van de verkoop van zijn huis, moesten naar het Schotse dorp gaan, zo stond ook in het testament. De bijna 400.000 pond (477.000 euro) werden daarom in het Heinrich Steinmeyer Fonds gestoken, voor de gemeenschap Comrie. “Dit verhaal toont de dankbaarheid van Heinrich voor de manier waarop hij in ons dorp en in de rest van Schotland behandeld werd”, zegt Andrew Reid van Comrie. “En zijn dankbaarheid zal verder leven in de manier waarop hij nu oudere mensen in Comrie helpt met zijn gift. Zijn verhaal is een fantastisch verhaal over vriendschap en waardering. We zullen zijn nalatenschap eren.”

Bron: Telegraph