Blog

Tijdens de mistige en koude nacht van 19/20 december 1944 begon Operatie Dynamite. Deze zogenaamde ‘Fighting Patrol’ van het Canadese South Saskatchewan Regiment had tot doel een Duitse soldaat gevangen te nemen in het gebied rondom de Breedeweg in Groesbeek.

Operatie Dynamite
Het plan leek eenvoudig op papier, drie pelotons zouden een groep huizen en een Duitse communicatieloopgraaf aanvallen. Nadat ze een Duitse soldaat hadden gevangengenomen, konden ze zich terugtrekken. Voor de start van deze operatie werd het codewoord “Oyster” gebruikt (H-Hour). De startlijn was de verdedigingspositie van de A Company van de Queen’s Own Cameron Highlanders of Canada onder leiding van majoor Falloon.

De gevechtspatrouille van het South Saskatchewan Regiment werd met zware verliezen afgeslagen en de A Company van de Queen’s Own Cameron Highlanders of Canada werd onderworpen aan intens Duits artillerie- en machinegeweervuur. Zowel de draadloze als de lijncommunicatie terug naar de Headquarters van de A Company mislukte als gevolg van dit vijandelijke vuur.

Majoor Falloon komt in actie
Majoor Falloon, bang dat zijn voorste troepen in moeilijkheden zouden komen en met volledige minachting voor zijn eigen veiligheid, ging door het intense granaatvuur naar de voorste posities. Net toen hij bij het hoofdkwartier van het peloton aankwam, vatte de schuur waarin verschillende gewonde mannen van het South Saskatchewan Regiment lagen vlam. Duitse Mortierbommen vielen in de buurt neer en het mitrailleurvuur bestreek het gehele gebied. Zonder rekening te houden met het gevaar dat daarmee gepaard ging, leidde majoor Falloon een groep mannen om het vuur te blussen. Majoor Falloon klom zelf op het dak van de schuur om de vlammen te doven, ondanks dat hij werd geobserveerd vanuit de nabije vijandelijke posities. Geïnspireerd door zijn koele, gedurfde leiderschap slaagden de mannen erin het vuur te blussen.

Majoor Falloon verzekerde zich ervan dat de situatie goed onder controle was en stond op het punt terug te keren naar zijn hoofdkwartier, toen hij hoorde dat de weinige beschikbare brancarddragers moeite hadden de talrijke slachtoffers te evacueren. Hierop besloot Majoor Falloon persoonlijk te assisteren bij het terug dragen van een zwaargewonde soldaat wiens leven op het spel stond en onmiddellijk medische hulp nodig had. Tijdens de terugreis naar het hoofdkwartier van de compagnie raakte de brancarddrager zelf gewond. Majoor Falloon verleende snel en behendig eerste hulp en hierdoor kon de reis terug naar zijn hoofdkwartier snel hervat worden. Eenmaal op het hoofdkwartier aangekomen kon majoor Falloon volledig verslag uitbrengen van de situatie aan het front.

Bericht van luitenant-kolonel Vernon Stott, commandant van het South Saskatchewan Regiment, over de heldenactie van majoor Falloon. Library and Archives Canada.

Een Militaire Willems-Orde voor majoor Falloon
Tijdens de bevrijdingsdag van Nederland, 5 mei 1945, stierf majoor Falloon als gevolg van verwondingen opgelopen bij een soortgelijke gelegenheid, toen hij opnieuw zelfopofferende taken uitvoerde, die volgens zijn ‘recommendation report’ typerend waren voor zijn optreden tijdens de felle gevechten in Nederland. Bij deze gevechtspatrouille had het South Saskatchewan Regiment 19 gewonden, 4 doden en 4 vermisten. Onder de doden waren soldaten Henry Pospisil en George J. Lightfoot. Kort voor operatie Dynamite (30 november 1944) waren ze gefotografeerd in de bossen van Mook (zie foto links). Tijdens deze operatie namen ze 1 Duitse soldaat van het Grenadier-Regiment 1225 gevangen, doodden er 9 en verwondden er 13. In december 1945 werd Majoor Falloon postuum onderscheiden met de Nederlandse onderscheiding, de Militaire Willems-Orde (MWO), Ridder 4e klasse.

Canadese militairen van de D Company, South Saskatchewan Regiment in de bossen van Mook op 30 november 1944. Library and Archives Canada.

Bronnen operatie Dynamite:

• War Diary, South Saskatchewan Regiment, december 1944. Library and Archives Canada.
• War Diary, Queen’s Own Cameron Highlanders of Canada, december 1944. Library and Archives Canada.
• Recommendation report Hugh Philip Falloon. Library and Archives Canada.

Tijdens de winterperiode van 1944/1945 voerden de Canadese en andere geallieerde legers grote patrouille- en overvaloperaties uit met als doel tactische inlichtingen te verzamelen, de vaardigheden van hun eigen mannen in operaties van kleine eenheden aan te scherpen en de Duitse grondtroepen uit balans te houden.

Het operatieplan Mickey Finn
Een typisch voorbeeld van een goed georganiseerde operatie was ‘Mickey Finn’, een Canadese operatie bij Knapheide, ten zuiden van Groesbeek nabij de Nederlands/Duitse grens. Deze operatie werd uitgevoerd door de D Company van de Black Watch (Royal Highland Regiment) van Canada. Dit was een van de drie bataljons van de 5e Canadese Infanterie Brigade van brigadegeneraal W.J. Megill van de 2e Canadese Infanterie Divisie.

Canadese soldaten van de B Company van The Black Watch of Canada in hun dugout in Groesbeek op 3 februari 1945.

H-uur voor deze operatie stond gepland op donderdag 7 december 1944 rond 20:00 uur. Het doel van deze operatie was om een snelle aanval uit te voeren en de vijand te verrassen, aangezien het doel zich op de logische lijn van een eventuele vijandelijke opmars bevond. Overdag repeteerden de mannen de aanval een paar keer “droog”. Tijden en afstanden werden nauwkeurig gecontroleerd en de operatie werd tot op de minuut gepland.

De operatie Mickey Finn gaat van start
De route van de aanval liep door de positie van de Calgary Highlanders naar het kruispunt Grafwegen/Knapheideweg en vervolgens in zuidwestelijke richting naar de weg voorbij de dijk. De startlijn stond bekend als “Sally”. Vooraf zou er een artilleriebombardement plaatsvinden op de huizen rond Grafwegen. Toen de eerste granaten van het spervuur landden, bevonden de soldaten zich niet meer dan vijftig meter achter de barrage. Toen het spervuur stopte begon de aanval, de soldaten gingen behoedzaam op weg. Majoor E.W. Hundson beval de mannen dat alleen een ernstige verwonding of de gevangenneming van een Duitser het mogelijk maakte zich terug te trekken vóór de geplande tijd van 20:15 uur.

Sergeant Morrison haalde een Duitse soldaat over om uit een dug-out te komen en liet een 36 Mills granaat aan de anderen soldaten zien die liever in hun schuilplaats wilden blijven. De Duitser die naar buiten kwam werd overgedragen aan soldaat White. Blijkbaar had de Duitser zijn gevoel voor richting verloren toen hij naar één kant zwenkte. Een uitbarsting van een Stengun, waarbij hij gewond raakte aan zijn benen, was nodig om te voorkomen dat hij weg kon vluchten. Alles verliep zoals gepland en om 20:15 uur begon de terugtocht. Toen de mannen op de terugtocht de startlijn “Sally” naderden, begonnen de Duitsers de nabije omgeving onder vuur te nemen met mortierbommen. Ze hielden dit vijf minuten vol en lieten toen de bommen vallen tot aan Knapheide, in de veronderstelling dat de terugtrekking op deze route plaats zou vinden.

Het resultaat van de operatie Mickey Finn
De Black Watch leed verschillende slachtoffers in de beginfase van de mortierbeschieting. De marsvolgorde op weg naar buiten was precies het tegenovergestelde van die naar binnen. De geschatte resultaten van de aanval waren 25 gesneuvelde Duitsers, een iets groter aantal gewonden en één gevangene. De verliezen van de Black Watch of Canada waren 8 doden en veertien gewonden. Hieronder enkele foto’s van de Canadese soldaten die tijdens deze operatie zijn omgekomen. Mogen ze rusten in vrede.

Bronnen operatie Mickey Finn:

• War Diary, Black Watch of Canada, december 1944

De Duitse havenstad Bremen was een van de laatste grote steden die door het Britse leger werden ingenomen tijdens de Europese campagne, en werd veroverd in de laatste week van april 1945. De stad werd veroverd tijdens een tweevoudige aanval door de Britse 3e divisie, 52e divisie en 43e divisie.

De slag om Bremen
De Britse infanteriedivisies werden tijdens de gevechten in Bremen ondersteund door tanks en gespecialiseerde pantservoertuigen. Vóór de verovering van Bremen voerden 767 vliegtuigen van RAF Bomber Command No. 1, 3, 4, 6 en 8 Group een tactisch bombardement uit. De bommen waren vooral bestemd voor de zuidoostelijke buitenwijken, waarlangs Britse troepen hun aanval op de stad zouden lanceren.

De meeste gevechten vonden plaats aan de rand van Bremen, nadat de Britse soldaten de stad binnendrongen, stortte het Duitse verzet in. Op 27 april 1945 gaf de commandopost van Generalleutnant Fritz Becker, Kampfkommandant van Bremen, zich over aan de 4th Wiltshires. Na de gevechten lagen grote delen van de havenstad in puin. Een gebied van twee bij vier mijl in het midden van de stad was veranderd in een verlaten woestenij van ruïnes. Tussen 22 en 27 april kwamen bij de gevechten 540 burgers om het leven.

Deze toen en nu foto toont Crocodile flamethrower tanks van het A-Squadron, 7th Royal Tank Regiment (toegevoegd ter ondersteuning van de 3rd Division) op de Buntentorsteinweg in Bremen. Trams rijden nog steeds door deze straat.

In de ochtend van 25 april 1945 viel de 3e Britse Divisie Bremen binnen via het overstroomde gebied in het zuiden. Deze foto is gemaakt door luitenant Handford (IWM) en toont soldaten van de 1st King’s Own Scottish Borderers in de Kornstrasse die wachten op tankondersteuning. De voorste secties nemen positie achter de luchtverdedigingsbunker (op de achtergrond van de foto) om te schieten op de verderop nog aanwezige Duitsers. De luchtverdedigingsbunker bestond uit drie verdiepingen en bood plaats aan 829 personen.

Deze toen en nu foto laat zien hoe een Caterpillar D-7 Armored Bulldozer van het 149th Assault Park Squadron van de Royal Engineers (onderdeel van 79th Armoured Division) op 26 april 1945 is begonnen met het opruimen van een Duitse wegversperring op de hoek Kornstrasse – Buntentorsteinweg in Bremen.

Toen en nu foto van Britse soldaten van het 1st Battalion the Royal Norfolk Regiment die met Churchill Crocodile “flame-thrower” tanks oprukken via de Buntentorsteinweg richting het centrum van de stad Bremen. De huizen aan de linkerkant zijn herbouwd. Bij de bomen op de achtergrond is de ingang van de Buntentor begraafplaats.

Tijdens de gevechten om Bremen fotografeerde sergeant Midgley (IWM) op 26 april 1945 drie Duitse officieren van de Wasserschutzpolizei en een groep gevangenen bij een luchtverdedigingsbunker in de Grenzstraße. Deze bunker had vier verdiepingen en bood plaats aan 468 mensen. Maar tijdens de bombardementen en beschietingen bood de bunker onderdak aan 2000 mensen. Na een grondige verbouwing bevinden zich in deze bunker opslag- en muziekoefenruimtes. Let op de Britse soldaat links op de foto, deze draagt twee geweren en een Duitse dolkriem.

Nadat de Britse troepen op 25 april 1945 Bremen waren binnengevallen, stortte het Duitse verzet in en bleven er slechts enkele kleine verzetshaarden over. Een daarvan was rond het treinstation Bremen-Neustadt op de spoorlijn Oldenburg – Bremen. Dit gebied werd op 26 april 1945 toegewezen aan het 1st East Lancashire Regiment. Deze foto van Sergeant Stiggins (IWM) toont militairen die voorzichtig het stationsdak op gaan om het gebouw te doorzoeken.

Toen en nu foto van de Kaiserbrücke in het centrum van Bremen. Op 25 april 1945 werd deze brug in opdracht van de Duitse Generalleutnant Becker opgeblazen. Op 27 april nam kapitein Malindine (IWM) deze foto van de noordelijke oever. Op de huidige foto hetzelfde uitzicht, maar kijkend over de huidige Bürgermeister-Smidt-Brücke naar de Teerhof, gelegen op het langgerekte eiland tussen de Weser en de Kleine Weser.

De belangrijkste aanvalsroutes van de 43rd (Wessex) Infantry Division kwamen samen in het Bürgerpark in Bremen, waar de laatste Duitse verzetshaarden waren. Op 26 april 1945, na een zware nachtelijke strijd, veroverde de 4e Somerset Light Infantry de eerste van de drie commandobunkers in het park. Dit was Bunker B31 tegenover Benquestraße – waar de commandopost van Generalmajor Werner Siber, de Wehrmachtkommandant van Bremen was gevestigd. De hoge bunker van vijf verdiepingen met een capaciteit van 261 personen staat nog steeds tussen de bomen in het park. De tweede bunker, bekend als de Regierungsbunker, die in de voorgaande dagen dienst had gedaan voor hoge partij- en burgerleiders, werd later die nacht veroverd door de Somersets. Deze commandobunker staat ook nog in het park tegenover de Bulthauptstraße.

Bronnen:

• ATB-A135 – After The Battle #135 – The Capture Of Bremen by Karel Margry
• Hartmut Müller, Günther Rohdenburg (1995): Kriegsende in Bremen. Edition Temmen, ISBN 3-86108-265-9.

Op 6 april 1945 begint de 4e Canadese pantserdivisie van generaal-majoor Christopher Vokes met zijn aanval op Duitsland. Via Emlichheim, Twist en Rühle bereikt de divisie de rivier de Ems tegenover de Duitse stad Meppen.

De oversteek over de Eems
De oostelijke oever van de Eems was in handen van de Duitsers en de volgende dag werd besteed aan de voorbereiding van een oversteek. Op 8 april 1945 stormden de Argyll and Sutherland Highlanders of Canada met succes de rivier over. Het enige slachtoffer van de gehele operatie was kapitein M.S. Smidt, CO Support Company, die op slag werd gedood door een kogel terwijl hij op de oever van de Ems toezicht hield op de oversteek.

Na de oversteek zetten de compagnieën hun systematische ontruiming van de stad voort, waarbij 50 Duitsers zonder slachtoffers aan eigen zijde werden gevangengenomen. De brug die de twee delen van de stad verbond werd door de A-Company verwoest aangetroffen. Met bootjes trokken de militairen het Dortmund-Ems-kanaal (Hase) over, aan de overkant werden geen vijanden meer aangetroffen. Het zuidelijke deel was geëvacueerd door de vijand.

Rond 18:00 uur was de brug over de Eems gereed en trok het Tactical HQ de stad in. In Meppen had ongeveer 10 – 15% van de gebouwen schade opgelopen door een Typhoon-jachtbommenwerperaanval, die was uitgevoerd vóór de aanval op 7 april 1945. De meeste burgers in Meppen waren tijdens de gevechten in de stad gebleven en de weinigen die zich hadden teruggetrokken, kwamen al snel terug na de gevechten.

Tegenwoordig overspant een hefbrug het Dortmund-Ems-kanaal, het huis achter de brug staat er nog steeds en dient als referentiepunt voor deze foto. De foto rechtsboven toont soldaten van de Argyll and Sutherland Highlanders in hetzelfde huis.

Bron: War Diary, Argyll en Sutherland Highlanders of Canada, april 1945. Afbeeldingen: Library and Archives Canada, a159162-v8, a159161-v8.

Er is geen andere veldslag in de Tweede Wereldoorlog die méér indruk heeft gemaakt dan de landing van 125.000 geallieerde militairen op de stranden van Normandië op 6 juni 1944, natuurlijk bekend als D-Day. Deze indrukwekkende toen & nu fotoserie neemt u mee vanaf de invasie op 6 juni 1944 tot aan de slag om de Falaise Pocket.

De invasie in Normandië
Vier jaar na de verpletterende nederlaag van Frankrijk, België en Nederland in de lente van 1940, begonnen de westerse geallieerden met operatie Overlord. Het doel was een bruggenhoofd te vestigen in West-Europa om van daaruit met de hulp van het Sovjet leger aan het Oostfront nazi-Duitsland te verslaan. Normandië werd gekozen vanwege de nabijheid van de Britse kust. De geallieerde luchtmacht kon zo de landingstroepen effectief ondersteunen bij het begin van de aanval (operatie Neptune). Bovenal was de Duitse verdediging langs dit deel van de kust minder sterk dan verderop in het noorden. Het Duitse opperbevel verwachtte de geallieerde landingen daar waar het Kanaal het nauwst is.

Geallieerde schepen laden voertuigen en materiaal uit tijdens de invasie in Normandië.

Een vloot van meer dan 6.900 schepen was nodig om de aanvalstroepen van meer dan 156.000 man op vijf stranden te zetten. De landingsstranden kregen van west naar oost, de codenamen Utah en Omaha (V.S.), Gold (Brits), Juno (Canadees) en Sword (Brits). Ongeveer 24.000 man luchtlandingstroepen werden ingezet om strategische punten in te nemen en zo te voorkomen dat de Duitsers konden aanvallen op de flanken van de troepen die op de kust aan land kwamen.

Ondanks het slechte weer en de felle Duitse tegenstand waren de operaties succesvol. Op de avond van 6 juni 1944 hadden de geallieerden op alle vijf de stranden vaste voet aan de grond. De Duitse verdediging wist niet hoe ze moest reageren. D-Day was vooral een Brits-Amerikaanse inspanning. Britse, Amerikaanse en Canadese troepen vormden de hoofdmoot, maar in totaal deden er zowel in de lucht, op zee, als op land 17 geallieerde landen mee. De landingen van 6 juni 1944 maakten geschiedenis onder de legendarische naam D-Day.

Deze foto toont Amerikaanse troepen van de 2nd Infantry Division die via de ‘Beach-exit’ E-1 op D+1, 7 juni 1944, de klif op gaan. Ze trekken langs de Duitse WN-65-kazemat die de route verdedigde van de Ruquet-vallei naar Saint -Laurent-sur-Mer. De E-1 werd vrij vroeg geruimd en werd de hoofduitgang van Omaha Beach, grotendeels dankzij de inspanningen van de 37e en 149e Engineer Combat Battalions. Bij het 37e Battalion sneuvelden 24 militairen, waaronder de commandant.

Twee van de bulldozer-operators, de soldaten Vinton W. Dove en William J. Shoemaker van de C-Company, kregen beide een Distinguished Service Crosses (DSC) voor het vrijmaken van de uitgang en het vullen van de antitankgracht terwijl ze onder intens vijandelijk vuur stonden. De Duitse kanonniers hadden namelijk de bulldozers als voornaamste doelen uitgekozen. 1st Lieutenant Robert P. Ross van de C-Company kreeg de derde DSC toegekend op D-Day voor het helpen van B-Company, 16th Infantry, om de WN 64 op de heuvel tot zwijgen te brengen. In dit een gevecht werden 40 Duitsers gedood. Na de verovering namen de ingenieurs de kazemat over als commandopost.

Ten noordwesten van Utah Beach stond de kapel van La Madelèine (W4). Deze foto is een paar dagen na D-Day genomen en toont geniesoldaten van de 1st ESB (Engineers Special Brigade) die na de dienst de kapel verlaten. Het teken van de eenheid, een witte boog, is te zien op hun helmen. Dit mooie kapel, typisch voor de eerste helft van de 17e eeuw, werd na D-Day gerestaureerd en is nog steeds een mijlpaal in de buurt van Utah Beach.

De foto’s van de Amerikaanse parachutisten van de 82nd Airborne Division tijdens D-Day in Sainte-Mère-Église zijn wereldberoemd. Ze zijn vaak gepubliceerd en hebben bijgedragen aan de grote bekendheid van dit Franse stadje. “The Longest Day”, eerst het boek van Cornelis Ryan en vervolgens de daarop gebaseerde film, veranderde dit dorp in een van de plaatsen die in de geschiedenisboeken te vinden is.

Deze foto toont parachutisten van het 505th Parachute Infantry Regiment in Sainte-Mère-Église. De parachutisten verzamelden paarden en paardenkarren, waarvan er veel waren in deze sector van Normandië. Deze waren meestal overgenomen van de Duitsers, waarvan de meeste statische eenheden op het schiereiland Cotentin door paarden werden getrokken. Na 78 jaar is er niet veel veranderd in Sainte-Mère-Église, afgezien van wijzigingen in de bewegwijzering.

In de hoofdstraat van Sainte-Mère-Eglise, richting Fauville in het noorden, heeft een Duitse 88-granaat de hoek van een huis opengereten. Medics van het 505th Parachute Infantry Regiment, 82nd Airborne Division laden een Amerikaanse GMC-truck vol met gewonde Amerikanen en burgers. De militairen staan met hun rug naar het stadhuis, waar de Duitsers de Kanton Kommandantur hadden ingericht. Rechts op de foto staat een civiele verpleger met een donkere jas en een Franse helm op.

In de ochtend van 7 juni 1944 (D-Day + 1) had de 4th US Infantry Division zich vanaf Utah Beach aangesloten bij de parachutisten van de 82nd Airborne Division in Sainte-Mère-Eglise. Op deze foto is een volgeladen jeep met Amerikaanse militairen te zien. In het voormalige Hospice aan de linkerkant was het 505th Regimental Aid Station #2 ingericht. Aan het eind van 6 juni 1944 lagen in dit voormalige Hospice al 120 gewonde Amerikanen. Na 78 jaar is de situatie aan de Rue du Cap de Laine nauwelijks veranderd.

Parachutisten van de 82nd Airborne Division rusten uit aan de voet van de Église Saint-Marcouf. Lange tijd ging men er vanuit dat deze foto op 8 juni 1944 was genomen, maar onderzoek heeft uitgewezen dat deze foto op D-Day (6-6-1944) is gemaakt, wat wordt bevestigd door het feit dat de militairen op deze foto hun gezicht nog steeds zwart hebben met de vetverf die ze voor hun vertrek hadden aangebracht. Op de huidige foto ziet u hoe de trappen die naar de begraafplaats leiden zijn aangepast.

Op 7 juni 1944 fotografeerde een fotograaf van de Amerikaanse marine het plein van St. Marie-du-Mont met rechts het oorlogsmonument. St. Marie-du-Mont lag aan de oostelijke rand van DZ ‘C’ in het hart van het operatiegebied van de 101st Airborne Division. Met zijn eigenaardige kerk met koepelvormige toren op het centrale marktplein, had het voor de 101e een soortgelijke betekenis als St. Mère-Église voor de 82nd Airborne Division.

Toen en nu foto van Britse Sherman tanks en militairen van de 1 Kings Own Scottish Borderers (KOSB), 9th Brigade, 3rd Infantry Division in de straten van Caen op 10 juli 1944. Caen, de oude hoofdstad van Normandië, was een vitale weg en spoorwegknooppunt die de geallieerden moesten veroveren voordat ze naar het zuiden konden oprukken. Vanwege de strategische betekenis moesten de geallieerden hardnekkig vechten om de goed voorbereide en vastberaden Duitse verdediging te breken. In plaats van één dag hadden de geallieerden zes weken nodig om de stad in te nemen. Het was een Pyrrusoverwinning, met een verwoestende tol. Ongeveer 70% van de stad werd verwoest en 3.000 inwoners kwamen om.

Fotobron: Ⓒ IWM B 6924

Deze indrukwekkende toen en nu foto toont Schotse militairen van de 1 Kings Own Scottish Borderers (KOSB), 9th Brigade, 3rd Infantry Division aan de Rue des Chanoines in Caen op 9 juli 1944. De Duitsers verdedigden de Franse stad fanatiek en de burgerbevolking betaalde hiervoor een verschrikkelijke prijs. Pas in de ochtend van 9 juli 1944 konden Britse troepen uit het oosten en noorden en Canadezen vanuit het westen behoedzaam een weg banen door de verwoeste stad.

Een toen en nu foto van de verwoesting in het dorp Cagny op 19 juli 1944. Deze foto is gemaakt tijdens operatie Goodwood, dit offensief vond plaats tussen 18 en 20 juli 1944. Het doel van deze operatie was een beperkte aanval naar het zuiden, om de rest van Caen en de Bourguébus-rug te veroveren.

Om 09:15 staken de tanks van het 3rd Royal Tank Regiment (3RTR) veilig de gepantserde corridor over, maar werden tegengehouden door de Duitse verdediging bij Grentheville. Om 10:15 uur arriveerden zonder veel Duitse tegenstand de eerste twee squadrons van de Fife and Forfar Yeomanry (2FFY) bij de spoorlijn Caen-Vimont. Ondertussen reorganiseerde de Duitse luitenant-kolonel Hans von Luck, commandant van de gevechtsgroep in het centrum, de verdediging. In Cagny richtte hij het FLAK 88mm luchtafweergeschut op de tanks van het 3rd Squadron of the Fife and Forfar Yeomanry dat voor de Duitse stellingen passeerde. De opmars werd gestopt toen 15 van de 19 Britse tanks onmiddellijk werden vernietigd.

De situatie was chaotisch. Duitse Mark IV tanks van het Panzer Regiment 22 vielen de tanks van de Britse 23rd Hussars aan die daarop volgden. Alle Mark IV tanks behalve één werden uitgeschakeld. Om 10.30 uur veroverde de 8e Rifle Brigade het Franse dorp Le Mesnil Frémentel en nam hierbij 134 Duitse krijgsgevangenen. Rond het middaguur probeerde Panzeroffizier Richard von Rosen, commandant van de 3e compagnie van de angstaanjagende Duitse Tiger-tanks van de Schwere Panzer-Abteilung 503, een aanval vanuit het zuiden richting Manneville. Twee van zijn tanks werden geraakt door Duitse granaten uit de richting van Cagny en raakten in brand. Uiteindelijk namen de Guards het over van de 11th Armoured Division.

De tanks van de 2e Guards, bijgestaan ​​door infanterie en kanonnen, brachten de terugtrekkende Duitsers nog meer verliezen toe. Cagny werd laat in de middag veroverd.

Lees ook: Operatie Epsom | Slag om Normandië

De ‘Dives Valley’ tussen Falaise en Chambois, ten noorden van de weg van Argentan naar Parijs, was het toneel van hevige gevechten van 19 tot 21 augustus 1944. Ongeveer 100.000 Duitse en 150.000 geallieerde soldaten kwamen op enkele vierkante kilometers met elkaar in gevecht. Toen de geallieerden dichterbij kwamen, evacueerden de Duitse troepen de sector. Vanaf 15 augustus werd de “cauldron” onderworpen aan een stortvloed van vuur door geallieerde artillerie en bombardementen en tegenaanvallen door de Duitsers, die hun vluchtroute wilden vrijhouden. De ‘corridor of death’, een ontsnappingsroute die zich in talloze paden vertakte, werd elke dag nauwer. Op 19 augustus namen Poolse soldaten van de 1st Armored Division Mont-Ormel in Coudehand in.

Op dezelfde dag, samen met de Amerikanen die uit het zuiden waren gekomen, sloten ze de cirkel in Chambois. Het omsingelde Duitse leger deed verwoede tegenaanvallen om door te breken in de sector van Montormel. De Poolse troepen boden heldhaftig verzet, vaak in man-tegen-man gevechten. Op 21 augustus gingen de gevechten nog steeds door. ’s Middags maakten Canadese en Poolse troepen contact en hiermee verzegelden ze de zogenaamde Falaise Pocket. De omsingelde Duitse troepen gaven zich over aan de geallieerden in Tournai-sur-Dive. Hierna was de slag om Normandië voorbij. Uiteindelijk wisten duizenden Duitse soldaten te ontsnappen richting de Seine, maar hun verliezen waren enorm: ongeveer 10.000 werden gedood en 40.000-50.000 gevangen genomen. Op veel plaatsen, zoals de bruggen over de rivier de Dives en de wegen rond de Mont-Ormel, was de aanblik van dode mensen en paarden deprimerend. Deze toen en nu foto toont een vernietigde Duitse Panzer IV en halftrack voor de oversteek van de rivier de Dives in Chambois. Op de achtergrond waakt de kerk nog steeds over de brug…

Tijdens de laatste fase van de slag om Normandië omsingelden de geallieerden de Duitse legers in de zogenaamde Falaise Pocket. De Duitsers probeerden wanhopig via het dorp St. Lambert-Sur-Dive uit de ‘pocket’ te ontsnappen. Majoor D.V. Currie, commandant van het “C” Squadron van het South Alberta Regiment (SAR), 29th Canadian Reconnaissance Regiment met onder commando detachementen van de Argyll and Sutherland Highlanders of Canada, The Lincoln and Welland Regiment en een eenheid van het 5th Anti-tank regiment, werd belast met het dichten van de ‘Falaise-pocket’ in dit gebied. Na drie dagen van zware gevechten en flinke verliezen was de pocket gesloten en waren de Duitsers omsingeld.

Toen de Duitse tegenaanvallen eindelijk stopten, kwamen Currie’s troepen als overwinnaar uit de strijd. Hierbij hadden ze 300 Duitsers gedood, 500 verwond en 2100 krijgsgevangen gemaakt. Ze vernietigden in totaal ook zeven tanks en 40 voertuigen. Voor zijn dappere inzet tijdens deze gevechten, werd majoor Currie onderscheiden met het Victoria Cross. Dit was het enige Victoria Cross dat tijdens de Tweede Wereldoorlog aan het Canadian Armoured Corps werd toegekend. Deze foto legt het moment vast die ertoe zouden leiden dat majoor Currie het Victoria Cross zou krijgen.

Lees ook: De Canadese majoor die meer dan 50.000 Duitsers in de val liet lopen

Deze foto van een weg vol Duitse uitrusting en dode paarden laat de verschrikkingen zien van de gevechten in de Falaise Pocket. Dezelfde weg (onder), dit keer vrij, met dezelfde boerderij achter de heg. In de negen dagen strijd voor de pocket van Falaise, verloren de Duitsers meer dan 120.000 manschappen aan doden, gewonden en vermisten. Oorlogscorrespondenten die naderhand het gebied bezochten, meldden dat je over de lichamen en kadavers van paarden kon lopen. De geallieerde bevelhebber Dwight D. Eisenhower die kort daarop het gebied bezocht, noemde het een tafereel dat regelrecht was weggelopen uit de Hel van Dante.

Bronnen: 

• Builders and Fighters: U.S. Army Engineers in World War II by Barry W. Fowle.
• Omaha Beachhead (6 June–13 June 1944). American Forces in Action Series (2011 Digital ed.). Washington DC: Historical Division, War Department. 1945. OCLC 643549468
• Citation Victoria Cross Major David Vivian Currie
• Sainte-Mere-Eglise, Photographs of D-Day – 6 June 1944, Michel De Trez