Het heroïsche en onwaarschijnlijke verhaal van Luitenant Eric Fisher Wood, Jr

Dit is misschien wel een van de meest heroïsche en onwaarschijnlijke verhalen van de slag om de Ardennen. Een jonge Amerikaanse officier die in de Ardennen een guerrillastrijd tegen de Duitsers voerde. Dit is het verhaal van Eric Fisher Wood.

Eric Fisher Wood
Eric Fisher Wood, Jr. werd op 25 januari 1919 geboren als zoon van Lt. kolonel Eric Fisher Wood en de barones Vera de Ropp in Santa Barbara, Californië. Naast zijn militaire carrière was kolonel Wood een architect, een auteur, een ontdekkingsreiziger en een van de vier officieren die het Amerikaanse legioen opgericht had. Na Eric’s geboorte kreeg de familie Wood nog twee jongens, Alec en Peter en een dochter genaamd Eleanor. De oudste Wood handhaafde zijn militaire carrière en tijdens de Tweede Wereldoorlog diende brigadegeneraal Eric Wood bij de staf van generaal Eisenhower en bevond zich in Engeland in samenwerking met regeringen in ballingschap. Zij boden hulpverlening aan duizenden vluchtelingen en ontheemden.

In het midden van de jaren 1920 verhuisde de familie Wood van Californië naar West-Pennsylvania en vestigden zich in Pittsburgh op een boerderij genaamd “Journey’s End” bij Bedford Pennsylvania. Wood senior raakte nauw betrokken bij zijn architecturale bedrijf en ontwierp of co-ontwierp veel kantoor- en academische gebouwen in Pittsburgh. Eric, Jr. was ingeschreven in eersteklas voorbereidende scholen: ten eerste, de Shadyside Academy in Fox Chapel en later de Kiski School in Saltsburg PA. Daarnaast was hij ingeschreven bij de prestigieuze Valley Forge Military Academy in Wayne die zich uitstrekt over de provincies Chester en Delaware. .

Eric was een uitstekende geleerde-atleet, een uitblinker in de klas en op het voetbalveld als een linebacker. Wood werd de topleerling van de klas, zonder een lager cijfer dan 89. Een voormalige cadet beschreef Wood als; “de slimste persoon op de post en dat omvat het gehele personeel en de faculteit.” Een andere alumnus herinnerde zich dat hij eens een wachtdienst had gehad met Eric Wood en hij was verbaasd dat Wood tijdens rustige perioden in het bewakingsstation tegelijkertijd drie boeken aan het lezen was – van boek tot boek draaiend, één hoofdstuk tegelijk. Eric Wood had een diepe minachting voor hoogdravende en twijfelachtige autoriteit. Tijdens zijn eerste klas jaar in Valley Forge had Wood met anderen een complot uitgebroed om de moed van de commandant van de kadetten te testen. Ze mengden een brouwsel van olie en benzine en zetten het verzamelgebied voor een brandoefening in brand. Toen er een “vuuroproep” werd gegeven stroomden de cadetten uit de kazerne en waren de tactische officieren in de war over waar ze zich moesten verzamelen. Voor deze grap werd Wood in rang gereduceerd van Kapitein tot Soldaat. Wood keerde echter terug naar Valley Forge voor een postuniversitair studiejaar, terwijl hij zich voorbereidde op toegang tot de universiteit van Princeton en zijn rang terugkreeg als Kapitein van de befaamde paardensporteenheid, “D” -troep.

Wood kwam in de herfst van 1938 Princeton binnen. Hij speelde voetbal toen Princeton een krachtpatser was en hij gooide de speer in het atletenteam. Wood date met Margaret Wadsworth uit Wayne (PA) die aan het Bryn Mawr College was ingeschreven. Op 26 juli 1941 zijn ze beiden weggelopen van huis en zijn ze getrouwd zonder hun ouders en onderwijsinstelling hierover op de hoogte te brengen. Toentertijd verbood Princeton de studenten om te trouwen, maar de twee families kwamen samen uit de administratie en besloten de zaak tot tevredenheid van alle partijen af te sluiten. Binnen een jaar werd hun dochter Pamela Wood geboren. Met zijn taken als echtgenoot, vader en student-atleet slaagde Wood erin om cum laude zijn studie ‘International Studies’ af te sluiten en werd hij 46e in zijn klasse van 459. Wood was ook ingeschreven bij het ROTC maar op aanraden van zijn vader weigerde hij een commissie van het leger. Na het afstuderen in 1942 keerde Wood in plaats van de militaire dienst terug naar de familieboerderij in Bedford (PA). Samen met Margaret had hij de boerderij voor een bepaalde periode geëxploiteerd. In 1943 trad hij toe tot een reserve-eenheid en vanwege zijn eerdere ROTC-opleiding werd hij 2e luitenant in een artillerie-eenheid. In 1943 werd Wood tot actieve dienst opgeroepen. Hij voltooide de basiscursus voor artillerieofficieren in Fort Sill en werd vervolgens toegewezen aan het 589th Field Artillery Battalion, 106th Infantry Division voor verdere training bij Fort Jackson, SC.

Amerikaanse militairen van het 333rd Field Artillery Battalion bereiden hun 155mm M1 Houwitzer voor om ondersteuningsvuur te geven tijdens de aanval van het Amerikaanse VIII Corps in Normandië in juli 1944.

Amerikaanse militairen lopen door de dichtbeboste Ardennen op weg naar hun posities.

Inscheping naar Engeland
Margaret Wood was zwanger van hun tweede kind toen ze Eric volgde van trainingskamp naar trainingskamp. Ze ging mee van South Carolina naar Tennessee Manoeuvre Area en vervolgens naar Camp Atterbury in Indiana. De 106th Infantry Division voltooide hun training en bereidde zich voor in de vroege herfst van 1944 voor de inscheping naar Engeland. Na een korte periode van bijscholing en re-supply in Engeland werd de 106e Infanterie Division voorbereid op de oversteek van het kanaal en de reis via  Frankrijk en België naar een rustige sector van het front gelegen in de Ardennen.

De 589e verhuisde op 5 december 1944 naar het front en loste elementen van de 2nd Infantry Division af. Ze brachten de volgende week in transitie door, registreerden hun artilleriestukken en versterkten hun posities met een hoog dak van boomstammen en takken. Eric Wood wist niet dat zijn vrouw op 8 december 1944 was bevallen van Eric Fisher Wood, III; slechts acht dagen voor het Duitse tegenoffensief in de Ardennen dat in de volksmond bekend staat als de Slag om de Ardennen.

Amerikaanse krijgsgevangenen van de Amerikaanse 99th Division tijdens de eerste dagen van de slag om de Ardennen tussen 16 en 17 december 1944.

Slag om de Ardennen
De heldenmoed van Eric Wood tijdens het Duitse tegenoffensief in de Ardennen is een legende en illustreert alle idealen van het motto van Valley Forge: “Courage, Honour, Conquer.” Wood’s eenheid, Battery A, 589th Field Artillery Battalion, 106th Infantry Division opereerde op de noordwesthellingen van de Schnee-Eifel in de Ardennen bij Schönberg in België. De 106e was een onervaren eenheid die in hun veldposities was geplaatst omdat het gebied als een rustige sector werd beschouwd.

De eenheid van Wood werd geconfronteerd met een overweldigende Duitse vuurkracht in de beginfase van de Slag om de Ardennen. Zijn commanding officer werd krijgsgevangen gemaakt en Wood nam het bevel over als CO voor de artillerie batterij. Ze leverden vertragende gevechten terwijl de rest van de Amerikanen zich langzaam terugtrokken uit Schönberg. Wood was de laatste Amerikaanse officier die Schönberg verliet en zich richting  St. Vith terugtrok. De Belgische plaats St. Vith lag op 13 kilometer ten westen van Schönberg. Hij kon drie van de originele 12 artilleriestukken meenemen, deze zouden slechts enkele dagen later belangrijk zijn bij de slag om Parker’s Crossroads ten westen van St. Vith. Op hun ontsnappingsroute werd zijn 2 1/2-tons truck geconfronteerd met een Duitse tank. Wood beval zijn manschappen om uit de truck te springen voordat de tank op de truck vuurde. In de verwarring van het moment gaven verschillende mannen zich over aan de Duitsers, Wood maakt van het moment gebruik om weg te rennen. Tijdens zijn vlucht werd Wood door de Duitsers onder vuur genomen, hij ontweek het vuur door zigzaggend richting een nabijgelegen bos te rennen. Wood had het overleefd, hij was vrij maar wel alleen…

De weercondities tijdens de slag om de Ardennen waren erg slecht. Op deze foto is te zien hoe Amerikaanse militairen hun schuttersput hebben afgedekt om warm te blijven.

Guerrilla-acties
In het zwaar beboste gebied van het Ommerwald, net ten noorden van de hoofdweg, ontmoette Wood een andere Amerikaanse militair die gescheiden was van zijn eenheid. Kort hierna ontmoetten ze een Belgische houthakker die hen overdak verleende en voorzag van voedsel. Hij liet hun kleding drogen en briefde de mannen over de Duitse posities in de directe omgeving. Na een goede nachtrust verlieten ze vroeg in de ochtend het dorp, hierbij kregen ze wat voedsel mee van de houthakker. De dagen erna vormden ze een kleine groep guerrilla’s met meer Amerikaanse militairen die gescheiden waren van hun eenheden. De groep verzamelde achtergelaten wapens, rantsoenen, voorraden en uitrusting en organiseerden in kleine groepjes patrouilles. Deze  guerrilla groepjes zouden de komende weken de Duitse toevoer- en communicatielijnen op alle denkbare manieren verstoren. Belgische burgers uit het naburige dorp Meyerode verklaarden later dat zij kleine en zware vuurwapens hoorden vanuit de dichtbeboste bossen. Daarnaast hebben enkele burgers gezien dat Amerikaanse sluipschutters van de groep van Wood Duitse militairen onder vuur namen, vaak bij de kruising van wegen en paden ten zuidoosten van Meyerode en ten noorden van de weg Schonberg-St. Vith. Achter de Duitse linies voerde de groep ook sabotageacties uit. Volgens de Belgische burgers doden Lt. Wood en zijn guerrilla’s ongeveer 200 Duitse militairen en vernietigden ze verschillende Duitse voorraden. SS-generaal Sepp Dietrich was woedend over de intimiderende guerrilla-acties en verwees naar Wood en zijn kleine groep overvallers als ‘criminelen en schurken’. Generaal Dietrich gaf bevelen aan zijn SS-eenheden om ze te vinden en te doden.

Het graf van Eric F. Wood Jr.

Omsingeld bij het houthakkerspad
Uiteindelijk naderde een Duitse patrouille langs een houthakkerspad in het bos bij het dorp Meyerode en omsingelde Eric Wood. Wood vocht terug, maar werd overweldigd door de enorme aantallen Duitse militairen. Hij werd gedood in zijn wanhopige poging om gevangenneming te voorkomen. Toen Belgische boswerkers zijn lichaam op 23 januari 1945 ontdekten, lagen er zeven gedode Duitse soldaten om hem heen verspreid. Er werd geschat dat Wood en de Duitsers al ongeveer tien dagen dood waren tijdens de ontdekking. De Belgen beweren dat Eric Wood door geen enkele Duitse militair is aangeraakt of gefouilleerd, zijn identiteitslabels en meer dan 4.000 Belgische frank werd namelijk op zijn lichaam aangetroffen. Duitse soldaten doorzochten routinematig de geallieerde doden, op zoek naar handwapens, documenten en geld.

Er wordt over de datum van het overlijden van Wood getwijfeld. De officiële militaire rapporten en zijn grafsteen op de Amerikaanse militaire begraafplaats Henri-Chapelle in België geeft aan dat hij op 17 december 1945 is gesneuveld. Belgische getuigen hebben uitdrukkelijk aangegeven dat Wood en de groep Amerikaanse guerrilla’s enkele weken vanuit de bossen tegen de Duitsers hebben gevochten. De onzekerheid komt voort uit de officiële sneuvel datum van Wood. Dit is de datum waarop hij als vermist werd opgegeven door zijn eenheid. Hoewel Belgische getuigen een aantal weken daarna getuigd hebben van zijn heldendaden in en rond Meyerode, werd Wood volgens het Morning Report-beleid en de procedures van het leger officieel door het Ministerie van Oorlog geregistreerd als zijnde overleden op 17 december 1944.

Herdenkingskruis voor Lt. Eric Fisher Wood
Voor zijn heldhaftige acties op 16 december 1944 en daarna ontving Lt. Eric Fisher Wood jr. Postuum het Distinguished Service Cross, de Silver Star, de Bronze Star en het Purple Heart. Hij kreeg ook het Belgische Croix de Guerre, het Belgisch Ridderkruis en de Orde van Leopold I met gouden palm. De vader van Wood beweerde dat Eric Wood de enige Amerikaanse soldaat in de Tweede Wereldoorlog was die deze prestigieuze onderscheiding van de Belgische regering ontving. Het Belgische citaat bevatte deze woorden: “Hij stierf met zijn wapen in de hand. Hij had geleefd als een uitstekend voorbeeld van durf, vasthoudendheid en heldendom, niet alleen voor het Amerikaanse leger maar ook voor de Belgische bevolking van de regio”. Naast deze prestigieuze medailles, werd Eric Wood genomineerd voor de Medal of Honor. Hij kwam echter niet in aanmerking voor deze medaille omdat er geen Amerikaanse getuigen overbleven waren om zijn acties na 17 december 1944 te bevestigen. Er waren echter ook andere getuigen: de burgers van Meyerode. Door de Belgische burgers van Meyerode werd er een herdenkingskruis geplaatst langs het houthakkerspad in het bosrijke gebied waar Wood sneuvelde. Het kruis werd later vervangen door de vader van Wood met een permanent monument. De mensen in het gebied van Meyerode eren Eric Wood nog steeds door verse bloemen aan de voet van het monument te plaatsen.

Diep verscholen in het Ommerscheider Wald staat een eenvoudig monument gemaakt door de inwoners van het dorpje Meyerode, ter herinnering aan Eric Fisher Wood.

De heroïsche en grotendeels onbezongen moed van Eric Fisher Wood, Jr. is samengevat in de welsprekende woorden van La Roche

True bravery is shown by performing, without witness,
What one might be capable of doing before all the world.

Terug naar touroverzicht