Een truck elke drie seconden op de “Red Ball Express” route

Vanaf augustus 1944 tot en met midden november 1944 reden de trucks van de ‘Red Ball Express” onophoudelijk dag en nacht door om de geallieerde troepen tijdens hun aanval te bevoorraden. 

Op 5 september 1944 regelt korporaal C.A. Johnson van de Militaire Politie het verkeer op de “Red Ball Express”. Op het bord is het doel van de dag te lezen: 11.000 ton.

De “Red Ball Express” was een konvooi systeem wat nog nooit op zo’n grote schaal was toegepast. Nadat Parijs op 25 augustus 1944 was bevrijd werd er gestart met de “Red Ball Express”.  Het spoornetwerk in het noordwesten van Frankrijk was namelijk doelwit geweest van zware geallieerde bombardementen voor en na D-day. Hiermee probeerden de geallieerden te voorkomen dat het Duitse leger versterkingen zou aanvoeren. Wegtransport was de enige mogelijkheid om de geallieerde legers van materieel te voorzien. Na de uitbraak uit Normandië trokken 28 divisies van het 1ste Amerikaanse legerkorps, onder leiding van generaal Omar Bradley, en het 3e leger onder generaal George Patton in de richting van de rivier de Seine. Om de gevechtscapaciteit te behouden had elke divisie behoefte aan 700-750 ton materiaal per dag, ofwel in totaal 20.000 ton.

In deze mobiele oorlog was vooral veel brandstof nodig; de voertuigen aan de frontlinie verbruikten zo’n 800.000 gallons per dag. De grootste problemen voor de Red Ball Express was het onderhoud aan de vrachtwagens, het vinden van voldoende bestuurders en gebrek aan slaap voor de overwerkte chauffeurs. De chauffeurs bestonden voor het merendeel uit Afro-Amerikanen. Ook werden er jonge Franse mannen als chauffeurs ingezet. Door het leger werd niet gevraagd naar een rijbewijs, er werd alleen gevraagd of ze ook wisten hoe ze moesten rijden..

Ongeveer 75% van de chauffeurs bestonden uit Afro-Amerikanen. Zij werden niet ingezet als infanterist aan het front en waren dan ook niet ingedeeld bij gevechtseenheden.

Om het verkeer op de “Red Ball Express” route vloeiender te laten verlopen en om ongelukken en luchtaanvallen te beperken werden speciale voorschriften ingevoerd. De konvooien mochten uit ten minste vijf vrachtwagens bestaan en werden geëscorteerd door een jeep voor- en achteraan de colonne. Er werd een gemiddelde snelheid gehanteerd voor de colonnes van ongeveer 25 mijl of zo’n 40 kilometer per uur en er werd dag en nacht gereden. Voertuigen van een konvooi mochten elkaar niet passeren en hetzelfde gold voor verschillende konvooien. Iedere twee uur werd voor 10 minuten gepauzeerd. Deze tijd werd gebruikt voor het controleren van de lading, onderhoud aan de voertuigen en als er tijd over was konden de chauffeurs even uitblazen. Vier keer per dag werd er 30 minuten gepauzeerd, om 6, 12, 18 en 24 uur, voor het nuttigen van een maaltijd.

Tijdens de piek van de “Red Ball Express” in Saint-Lo passeerden 24.000 vrachtwagens in één dag, dat is bijna één voertuig om de drie seconden … De keerzijde van dit gigantische konvooi systeem was dat het uiteindelijk erg kostbaar was; de “Red Ball Express” zou bijna de helft van de benzine gebruiken die getransporteerd werd naar Frankrijk. De vrachtwagens van de “Red Ball Express” verbruikten per dag namelijk 300.000 gallons, dat is circa 1 miljoen liter aan brandstof. Om de vrachtwagens van brandstof te voorzien werden er Amerikaanse benzinestations om de 100 kilometer aangelegd, daarnaast moesten de wegen en voertuigen constant onderhouden worden.

De Militaire Politie regelt het verkeer op de “Red Ball Express”.

Halverwege september 1944 gaf Eisenhower toestemming aan Montgomery om de “Red Lion” route op te zetten als voorbereiding voor operatie Market Garden. Deze route liep van Bayeaux naar Brussel, een afstand van bijna 500 kilometer. De “Red Lyon Express” was in gebruik tussen 16 september en 12 oktober 1944. In deze periode werd circa 17.500 ton vervoerd, ofwel gemiddeld 650 ton per dag. De belangrijkste vracht was brandstof. De trucks van de “Red Ball Express” werden hiervoor ingezet. Dit was ten groot ongenoegen van Patton die hierover het volgende zij; “My men can eat their belts, but my tanks have gotta have gas“.

Het transport via het spoor speelde inmiddels tijdens de zomer ook een grote rol in de ondersteuning van de “Red Ball Express“. Het spoorwegnet ten oosten en noorden van Parijs was namelijk minder gebombardeerd door de geallieerde luchtmacht dan dat in Normandië. Goederentreinen konden hierdoor een deel van de vracht overnemen en verder vervoeren. Een trein kon 1000 ton vracht vervoeren ofwel de lading van 200 vrachtwagens overnemen. De druk op de chauffeurs en voertuigen verminderde hierdoor. Daarnaast brachten de Amerikanen ook veel materiaal voor de spoorwegen aan land. Tot april 1945 waren er ongeveer 1500 locomotieven uitgeladen in de haven van Cherbourg, de meeste waren gemaakt in Amerika. Toen de haven van Antwerpen bruikbaar was stopte de “Red Ball Express” op 16 november 1944. Gedurende de 82 dagen dat de “Red Ball Express” actief was, werd tussen de 400.000 en 500.000 ton goederen vervoerd.

Terug naar touroverzicht